Εργαστήρι Αγιογραφίας
Αγιογραφία είναι η τέχνη απεικόνισης ιερών προσώπων ή θρησκευτικών σκηνών. Μέσω της εικόνας δίνεται η αίσθηση της ζωντανής παρουσίας, κάτι που δημιουργεί στον πιστό τη δυνατότητα προσωπικής επαφής με την υπόσταση του εικονιζόμενου. Η βυζαντινή αγιογραφία ξεπερνά τα όρια της απλής τέχνης και καθίσταται μια ιερή τέχνη, καθώς προάγει το θρησκευτικό συναίσθημα. Παράλληλα, παραμένει μια τέχνη ζωντανή, η οποία ακόμα διατηρεί τις ίδιες τεχνικές και τους ίδιους κανόνες που ίσχυαν από τη γέννησή της. Σήμερα, αποτελεί βυζαντινή κληρονομιά, όχι μόνο σε επίπεδο έργων τέχνης, αλλά και σε επίπεδο ιστορικής μαρτυρίας.
Διακρίνονται δύο βασικές σχολές:
- Η Μακεδονική σχολή, η οποία γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, με κυριότερους εκπροσώπους τους Μανουήλ Πανσέληνο, Μιχαήλ Αστράπα, Ευτύχιο Αστράπα, Ιωάννη Καλλέργη κ.ά. Τα έργα της σχολής αυτής χαρακτηρίζονται από πλούσια χρωματολογία, ένταση και κίνηση. Τα πρόσωπα και τα ενδύματα είναι πλατιά φωτισμένα, γι’ αυτό και την ονομάζουν πλατιά τεχνοτροπία. Θεωρείται ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα στους λόγιους, στις μορφωμένες τάξεις και στους αυλικούς.
- Η Κρητική σχολή, που αναπτύχθηκε στην Κρήτη. Κυριότεροι εκπρόσωποι είναι ο Θεοφάνης ο Κρης, ο Ζώρζης, ο Φράφκος Κατελάνος, ο Γεώργιος Κατελάνος κ.ά. Η σχολή αυτή παραμένει πιστή στο Βυζαντινοϊδεαλισμό. Η τέχνη της είναι συντηρητική και χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες κινήσεις, ευγένεια, λιτότητα, αφοσίωση και γενικότερα προσήλωση στη Βυζαντινή παράδοση. Ονομάζεται στενή τεχνοτροπία, καθώς το φως είναι λιγοστό και πηγάζει από κάποιο βάθος. Θεωρείται ως η τέχνη των μοναχικών κύκλων.
Κατέχοντας τις απαραίτητες γνώσεις, οι σύγχρονοι αγιογράφοι αποτελούν τους δημιουργικούς συνεχιστές της μακραίωνης παράδοσης της ορθόδοξης αγιογραφίας.